قلم پرس: لیلی مرتضویان- یادداشتی به مناسبت انتخاب لباس فرم دانش آموازان توسط خود مدارس.
لباس هر گروه و مردمی شاخص اصلی، فرهنگی و تمدنی آن گروه است. اصلا پرچم کشور وجود هر انسانی است لباس.
از رنگ لباس تا هر برش کوچکی که بر قامت آن زده می شود؛ از جنس پارچه تا ترکیب بندی و هارمونی، همگی نمایانگر تفکری ست. لباسی که با اولین ر‌ویت سبب تعجب، خشم یا تمسخر شود، لطمه ای است جبران ناپذیر بر روح کودکی که باید ۹ ماه با آن پوشش زندگی کند.
موفق ترین مدارس نه به واسطه قبولی های کنکوری یا تیز هوشانی اش که با زیبایی های بصری مدرسه از پوشش کودکان تا چیدمان، از اتاق کتابخوانی و بازی فکری تا درختان سر به فلک کشیده دور تا دور حیاط مدرسه…سنجیده می شود.
از اینکه کودکانش لباس فرم مدرسه شان را زیباترین پوشش عمرشان بیابند؛ طوری که بعد از ۵ یا ۶ سال تحصیل همه لباس های آن دوره را نمادی از زیبایی، پوشش و خاطره دانسته به هیچ عنوان حاضر نباشند لباس فرم مدرسه شان را کنار بگذارند یا لای لباس های قدیمی و کهنه کنار در بگذارند که برود پی کارش.
لباس فرم فرزندان ما می تواند اولین گام یا اسباب، کشش به سمت وقار و پوشش معقول و مقبول اجتماعی باشد یا سبب دفع و تمایل به خودنمایی و برهنگی که بیماری امروز ایران ماست.
این سهل انگاری ها تیشه به ریشه تولیدات خوب و فاخر و صد البته شیوه و روش انتخاب مردم و فرار از حمایت از تولید داخلی می زند.
سخن کوتاه کنم، شاید بهتر بود در انتخاب این لباس فرم دقتی صد چندان می شد تا بر قامت دخترانمان آن هم در سن بسیار حساس نوجوانی خوش می نشست و برازنده، ساده اما زیبا.
✒️لیلی مرتضویان، گوینده و نویسنده رادیو آذربایجان_شرقی
- نویسنده : لیلی مرتضویان
