شعر: میر بهرام عظیم بیلی /همچون خودم

هم چون خودم

خواستم خودم باشم، نگذاشتند.

برای رفتنم، نگاهم، چشمانم، سخنم

چه سخن ها که نگفتند اقوامی که نمی شناختمشان و دوستان

خواستند در راه هایی که نرفته بودم پیرم کنند.

گاه کم مانده بود که خدا شده مرا از نو بیافرینند،

خواستند مادرم شده مرا به دنیا بیاورند.

نپسندیدند و خواستند عوض کنند صدایم را …

هم چون مگس وز-وز کردند و هم چون مار فس-فس

خواستند ارواح کهنه شده را به تنم کنند.

تا فهمیدند که دریا را دوست دارم،

موج شده خواستند خفه ام کنند.

دستانشان را در میان دستانم دیدند،

لباس عروسیشان را به اندازه ی آن دنیا،

کفنم را به اندازه ی این دنیا دیدند،

سوختند ما را در آتش عشقمان.

و ما از خاکسترمان دوباره آتش گرفته خورشید شدیم، ماه شدیم،

شدیم همتای روحمان و بدنمان،

ببین، رودی شدیم که در این مصراع ها جاری است

شعر : میر بهرام عظیم بیلی

ترجمه: علی شکری