قلم پرس، یادداشت : حبیب حسینقلی زاده ، فعال رسانه ای، خبرنگار ، کارشناس فوریت های پزشکی، روز جمعه مورخه ۱۴۰۰/۰۶/۰۵ ، شیفت کاری در پایگاه ولی امر تبریز ، بعد از چند ماموریت بیمار قلبی ، ضعف و بی حالی و کرونائی ، در حال خوردن ناهار بودیم که ماموریتی تصادفی با اولویت بالا اعلام شد.
همراه با همکارم آقای رحیم مقنیان سفره را نصفه و نیمه جمع کرده و راه افتادیم، تصادف روی داده به فاصله دو پایگاه از ما دور بود، شیفت شلوغی هست و اکثر پایگاهها در ماموریت، همین امر هم در اینگونه ماموریتها که تعداد مصدوم بالایی دارد، زمان رسیدن به محل را بیشتر می‌کند.
خودروی پرایدی در حین دور زدن به یک کامیونت برخورد کرده بود و بعلت وضیعت مصدومین و شلوغی محل، پرس و جوئی از افراد در محل نکردیم، قبل از ما یک تیم از همکاران در محل حضور داشتند، همکاران آتش‌نشانی نیز در حال رها سازی مصدومین بودند، بر اثر این سانحه ۴ نفر به شدت مصدوم شده و همگی دچار ضربه شدید به سر شده بودند و سریعا باید به بیمارستان انتقال داده می‌شدند.
آمبولانس اول بدحال ترین مصدوم را به ما تحویل داد و در محل ماند تا آمبولانس بعدی هم برسد و ما به سمت بیمارستان اعزام شدیم، مصدوم خانم جوانی بود که بعلت شدت ضربه به سر هوشیاری پائینی داشت.
اقدامات درمانی در حین انتقال انجام و به بیمارستان رسیدیم، به دلیل ازدحام بیماران در بیمارستان تخت خالی که همیشه دم در اورژانس بود، پیدا نکردیم ، مصدوم را به بخش احیا انتقال داده و به کادر تریاژ بیمارستان اعلام کردیم چند مصدوم دیگه هم در راه هست تا آماده تر باشند.
در این میان آنچه جای تامل داشت، در شلوغی و ازدحام محل تصادف و مسیر حرکت و اورژانس بیمارستان، اعتراض ها و داد و بیداد ها و عدم توجه به حقوق دیگران از طرف افرادی بود که به نوعی خود را محق ترین میدانستند، از مصدومی که دچار ضربه به سر شده بود و هوشیار بود، اما خود را محق به انتقال سریع داشت، از راننده ای که در مسیر بی آر تی در مقابل آمبولانس حرکت میکرد و نمی‌خواست درک کند که این مسیر برای او نیست، از بیمار کرونائی که دچار بدن درد بود ، اما خودش را اولی تر بر درمان بیمار تصادفی می‌دانست و انواع و اقسام دیگری که هر کدامش نشان می‌دهد که ما باید بیشتر از این به فکر دیگران باشیم.
میان همه این مسایل کادر صف درمان بی گناه ترین افراد این سیستم هستند و بالاترین فشارهای کاری و روانی را تحمل می‌کنند و هر روز این فشارهای عصبی بر جسم و جان و خانواده این افراد تاثیر منفی می‌گذارد.
کاش قدری تامل در گذر حوادث داشته باشیم و بدانیم که اتفاقات روزمره را کادر صف درمان برای ما به وجود نیاورده اند.
