«پروین» ستاره‌ای آرام و بی‌ادعا در آسمان درخشان ادب این مرز و بوم است، ستاره‌ای که از آسمان شهر اولین‌ها طلوع کرد و همواره بر گنبد دوار شعر و شاعری نور افشانی می‌کند. به گزارش قلم پرس، اختر نورسته ادب و شعر، چه محجوبانه آخرین روزهای زمستان را برای زاده شدن و نیمه فروردین را […]
«پروین» ستاره‌ای آرام و بی‌ادعا در آسمان درخشان ادب این مرز و بوم است، ستاره‌ای که از آسمان شهر اولین‌ها طلوع کرد و همواره بر گنبد دوار شعر و شاعری نور افشانی می‌کند.
به گزارش قلم پرس، اختر نورسته ادب و شعر، چه محجوبانه آخرین روزهای زمستان را برای زاده شدن و نیمه فروردین را برای خفتن در آغوش خاک برگزیده است.
«پروین» ستاره‌ای آرام و بی‌ادعا در آسمان درخشان ادب این مرز و بوم است، ستاره‌ای که از آسمان شهر اولین‌ها طلوع کرد و همواره بر گنبد دوار شعر و شاعری نور افشانی می‌کند.
هر سال، دمادم نوروز، در آخرین روزهای سال، تقویم خیلی آرام و نامحسوس یاد آوری می کند که زادروز اختر چرخ ادب از راه رسیده است.
بانوی آرامی که چهره محجوبش نشانگر عمق اندیشه و آرامش ذاتی است، با این وجود حتی ما همشهریان پروین، مردمان شهر تبریز که به اولین‌های ارزشمندش همیشه بالیده‌ایم و فرهنگ پروریش را ستایش کرده‌ایم هم با اشعار و افکار بانوی آرام ادب آشنا نیستیم.
از نصب تندیس محزون پروین در محوطه نمایشگاه بین‌المللی تبریز و کوچه “پروین اعتصامی” در مسیر چایکنار، جایی که سابق بر این کوچه ساوجبلاغی‌ها نام داشت و به حرمت خانه پدری پروین اعتصامی تغییر نام یافت که بگذریم، شهرمان کوچکترین نشانی از “صاحب آن‌همه گفتار” ندارد.
و این‌گونه است که چهره پروین گویی صبر و تحمل را از کودکی به دوش کشیده و بیت بیت شعرهایش هم آبستن غمی پنهان و محمل آموزه‌هایی پرمغز شده‌اند.کلماتی محجوب همانند گوینده آن که زندگی کوتاهش را هم با تمام تلخی‌های آمیخته با آن بی‌گلایه طی کرد و خود را چنان به دست فلک سپرد که گویی ۳۵ سال زندگی را هم برای خود زیاد می‌دانسته است.
هر نکته که دانی بگوی پروین / تا نیروی گفتار در زبان است
بیش از یکصد سال از تولد بانوی آرامی می‌گذرد که سرنوشتش هم مانند معدود عکس‌های باقی مانده از او، آرام و مظلوم و غمگین می‌کند.
امسال مراسم روز «پروین اعتصامی» گره خورده در همایشی به گرامیداشت بانوی مهربان ادب میهن، در میان جمع ادب دوستان و علاقمندان شعر و ادبیات برگزار شد.
اما چه سود که پروین، اینجا در زادگاهش هم ناشناخته است، حتی در روزی که تقویم به نام او باز می‌شود و شعرهای حکمت آموز و سرشار از پند و اندرزش را یادآوری می‌کند…
به بوستان جان تا گلی هست پروین / تو خود باغبانی کن این بوستان را
پروین شاعر عجیبی است، بانویی که در طول عمر کوتاهش، با نگاه دقیق و کلمات استوارش ده‌ها اثر بی‌مثال را در آسمان ادب این مرز و بوم ثبت کرده و در پروراندن قالب‌های ادبی خاص مانند «مناظره» دستی بر آتش کلام داشته، بسیار دور از انتظار ادب دوستان و دور از شأن بلند مرتبه پروین ادب فارسی است.
روز پروین اعتصامی، یکسال پس از رویداد تبریز ۲۰۱۸ که نیازمند همایش‌های مختلف به منظور معرفی تاریخ و فرهنگ تبریز بود، میزبان گردهمایی ادب دوستانی بود که کلمات ساده و پندآموز پروین را دستمایه گفتن و شنفتن قرار داده‌اند.
هرچند با روند سرقت شعر و شعرا از سوی دیگر کشورها، در سال‌های نه چندان دور شاهد به سرقت رفتن این شاعر قدرتمند و توانا از سوی کشورهای همسایه باشیم و پس از آن غصه‌اش را بیشتر و جدی‌تر بخوریم.
بی‌شک، زمینه‌های اخلاقی، معنوی و آموزشی شعر پروین شایسته برگزاری کنگره‌هایی علمی و در شأن او برای بازشناسی و بررسی این آموزه‌ها هستند و هنوز هم شاعران و اهالی فرهنگ و هنر شهر تبریز و ایران زمین، در انتظار اعلام فراخوان این چنین برنامه‌های علمی از سوی هیئتی متخصص و وزین هستند.
حال که بوی بهار از هر سو، از هر شاخ درخت، از دل هر جوانه خودنمایی می‌کند، شایسته است برای شناخت و غور در اشعار اختر چرخ ادب اندکی بیشتر تامل کنیم، که به قول خودش: “درین گلزار نتوانی نشستن جاودان، پروین”
………………………
منبع: فارس
نگارنده: فرینوش اکبرزاده
