شعر شهریار دربارۀ “خطبه های رفسنجانی”

ای غریو تو ارغنون دلم/سطوت خطبه‌ات ستون دلم

خطبه‌های نماز جمعه تو/نقشه حمله با قشون دلم
چه فسونی است در فسانه تو/که فسانه‌است از او فسون دلم

با دلی لاله‌گون ترا گوشم / ای لبت لعل لاله گون دلم
چشم از نقش تو نگارین است/   می‌نگارد مگربخون دلم

عقل من پاره می‌کند زنجیر/که به سر می‌زند جنون دلم
من هم از آن فن و فنون دانم/که جنون زاید از فنون دلم

کلماتت چو تیشه فرهاد/می‌شکافند بیستون دلم
وز مواعظ که می‌کنی آنگاه/صبر می زاید از سکون دلم

انقلاب من از تو اسلامی است/که حریفی به چند و چون دلم
گوهر شبچراغ رفسنجان/ای چراغ تو رهنمون دلم

کفه‌ای هم‌تراز خامنه‌ای/در ترازوی آزمون دلم
بازوان امام آنکه دگر/بی قرین است در قرون دلم

چشم امیدی و چراغ نوید/هم شکوهی و هم شکون دلم
در رکوع و سجود خامنه‌ای/من هم از دور سرنگون دلم

خاصه وقت قنوت او کز غیب/دست‌ها می‌شود ستون دلم
او به یک دست و من هزاران دست/با وی افشانم از بطون دلم

عرشیان می‌کنند صف به نماز/از درون دل و برون دلم

من برون نیم خدا داند/کاین صلا خیزد از درون دلم

من زبان دلم ولی افسوس/بسکه بی همزبان زبون دلم
پیرم از چرخ واژگون و علیل/بشنو از بخت واژگون دلم

چون کمانی خمیده ام لیکن/تیرآهی است در کمون دلم
طوطی عشقم و زبان از بر/جمله ماکان و ما یکون دلم

در ترازوی سنجشم مگذار/ای کم عشق تو فزون دلم
درس من خارج است و حاشیه نیست/که دگر فارغ از متون دلم

درسی و بحثی از تن و جان نیست/دل به جانان رسیده چون دلم

شهریارم لسان هاتف غیب/شعر هم شانی از شئون دلم