وزیر امور خارجه: هیچ وقت غربت به آن معنا را نداشتم زیرا بعد از کم تر از دو سال حضور در آمریکا با پیروزی انقلاب به ایران برگشتم، ازدواج کردم و با همسرم به آمریکا برگشتم. به گزارشقلم پرس به نقل از صدای اقتصاد، محمد جواد ظریف در کتاب خاطرات خود با عنوان «آقای سفیر» […]
وزیر امور خارجه: هیچ وقت غربت به آن معنا را نداشتم زیرا بعد از کم تر از دو سال حضور در آمریکا با پیروزی انقلاب به ایران برگشتم، ازدواج کردم و با همسرم به آمریکا برگشتم.
به گزارشقلم پرس به نقل از صدای اقتصاد، محمد جواد ظریف در کتاب خاطرات خود با عنوان «آقای سفیر» در گفت و گوی با محمد مهدی راجی و در پاسخ به سوالی درباره تفاوت ها و شباهت های خود با حاجی واشنگتن به توضیح می پردازد. این گفت وگو در صفحات پایانی کتاب «آقای سفیر» آمده است. این کتاب به بررسی خاطرات ظریف در دفتر نمایندگی ایران در سازمان ملل می پردازد و به همین دلیل قیاسی میان او و حاجی واشنگتن صورت گرفته است. کتاب آقای سفیر پیش از اینکه ظریف به وزارت امور خارجه برود، تدوین شده است.
آیا شباهت ها و تفاوت هایی با شخصیت حاجی واشنگتن در خود می بینید؟ می توانید با آن شخصیت شباهت هایی داشته باشید یا برقرار کنید؟
شاید شباهتش این باشد که علی رغم این که باکم و زیادش سی سال در امریکا زندگی کردم، آداب و رسوم ایرانی و اسلامی خود را حفظ کردم، گرچه امیدوارم نکات مثبتی هم از ظواهر فرهنگ غربی مانند احترام به حقوق و وقت دیگران آموخته باشم. ولی در مجموع فرهنگ غرب برای بنده، یک فرهنگ بیگانه است.
هیچ گاه غربت و تنهایی حاجی واشنگتن را برای مثال تجربه کردید؟
نه، هیچ وقت غربت به آن معنا را نداشتم زیرا بعد از کم تر از دو سال حضور در آمریکا با پیروزی انقلاب به ایران برگشتم، ازدواج کردم و با همسرم به آمریکا برگشتم. در تمام دوران حضورم در امریکا، همسرم در کنارم بود و پس از این که خداوند دو فرزند بسیار خوب به ما داد، خانواده بسیار نزدیکی داشتیم که به فرموده قرآن محل آرانش برای من بود. اما در مورد همسرم نمی دانم که غربت داشته یا نداشته است. البته علی رغم این که از زمان دانشجویی در امریکا زندگی و کار کرده بودیم، بازهم در محیط غربی به سر می بردیم. مثلا اینکه در جلسات دیپلماتیک شما ملاحظات شرعی دارید. یادم نیست که حاجی واشنگتن آن ملاحظات را رعایت می کرده یا نه؟ شما مشروب نمی خورید، گوشت غیرذبح اسلامی نمی خورید و با خانم نامحرم دست نمی دهید. به همین دلیل یک دیپلمات ایرانی تا حدی احساس می کند که جایش در آنجایی که حضور دارد نیست. اما بنده معتقدم که این قضیه در کار دیپلماتیک من تاثیری منفی نداشته است. ممکن است کسی این دست ندادن با خانم ها را آن قدر بد انجام دهد که تبدیل به مشخصه رفتاری اش شود. اما علی رغم این که هیچ گاه با نامحرم دست نداده ام، از هر کسی بپرسید شاید کم ترین چیزی که از رفتار من یاد بیاورد این باشد که مثلا با خانم ها دست ندادم.
و تقاوت های شما با حاجی واشنگتن؟
فکر می کنم بقیه ویژگی های ا را جزو تفاوت هایمان باشد.
