قلم پرس – یادداشت- حبیب حسینقلی زاده، کارشناس ارشد مدیریت برنامه ریزی آموزشی و کارشناس فوریتهای پزشکی : ساعت هفت و سی دقیقه صبح باید در محل آزمون حضور داشته باشیم یعنی نیم ساعت پیش از آغاز آزمون، تمام طول مسیر طبق ذهنیت سال های گذشته در مورد موجه با شلوغی مقابل درب ورودی و تجمع داوطلبان و خانواده هایشان ذهنم را درگیر کرده بود، البته از طرفی دیگر خاطر شرایط خاص این روزها و شیوع این بیماری منحوس کرونا، با گفتن ای مساله که حتما پروتکل های بهداشتی خاصی برای آزمون پیش بینی شده خودم را تسکین میدادم، اما برخلاف سال های گذشته ازدحامی وجود نداشت و سریعا بدون بازرسی های معمول بدنی وارد سالن شدیم، ترس از مکان های شلوغ اکثرا در چهره تک به تک داوطلبان دیده می شد، بر خلاف انتظاری که داشتم از اجرای پروتکل های بهداشتی جدی خبری از آن نبود، در یک سالن ورزشی صندلی هایی با فاصله یک متر و شاید هم کمتر در کنار هم چیده شد بودند و تنها دستورالعمل بهداشتی اجرا شده در سالن ماسک داوطلبان آن هم در مدل های مختلف، زیرچانه، یه وری، دماغ بیرون و ماسک نامرئی (همان بدون ماسک آن هم در مدل های “یادم رفته بیارم”، “گذاشتم تو جیبم” ، “موند تو ماشین”که هیچ کسی هم با آن افراد کاری نداشت) و شیلد و ماسک ناظران بود.
بعد از پیدا کردن صندلی بر اساس کد داوطلبی ارائه شده مختص داوطلبان طبق روال هر ساله و طی مراحل آغازین آزمون آغاز شد.
صدای آزار دهنده فن هواکش که با دور بسیار کند در حال چرخیدن بود سکوت سالن را در هم می شکست و با این وجود گرمای غیرقابل تحملی در سالن حکمفرما بود و گاه گداری، صدای سرفه های خشک برخی از داوطلبان که سعی میکردند صدای سرفه شان را پنهان کنند به گوش می رسید.
در این بین انگار خبری از حضور ناظران بهداشتی در سالن نبود، یا اگر هم بود فعالیتی از خود نشان نمیدادند و صدای اعتراض تعدادی از داوطلبان که در میان صدای سرفه و فن هواکش گاهی به گوش میرسید را نمی شنیدند و یا اگر می شنیدند…. حتی کد پیام مرکز سلامت برای علائم کرونا نیز گرفته بودیم، را کسی پیگیر نبود.
خلاصه این آزمون دیر یا زود بنا بر تصمیم مدیران انجام شد آن هم در زمانی که ابتلا به ویروس کرونا به اوج خود رسیده و آمار مبتلایان حتی بیشتر از زمان اصلی خود در نهم اسفند و نود و هشت است، حال باید صبر کنیم که بعد از ده روز ماحصل این تصمیم مدیریتی علی الخصوص پس از برگزاری کنکور سراسری چه خواهد شد.
اینکه همیشه مردم را مقصر میدانیم، اغلب بعلت تصمیمات اشتباه مدیران در مقاطع مختلف است که انتظار دارند حافظه مردم نیز این اشتباهات را فراموش کند.
انتهای پیام/
