قلم پرس، یادداشت : حبیب حسینقلی زاده ، فعال رسانه ای، خبرنگار ، کارشناس فوریت های پزشکی، از بهمن سال ۱۳۹۸ که وارد کشور شد، با بیرحمی تمام زندگی همه را تغییر داد. ویروسی ناشناخته که ترس مهیبی بر دلها انداخت و همین ناشناخته بودنش بیشتر مردم را دچار بهم ریختگی عصبی کرد. اما این فشار عصبی تنها مختص مردم عادی نبود، کادر سلامت و درمان هم از این تنش‌های عصبی در امان نبودند.
کادر فوریت‌های پزشکی به لحاظ موقعیت کاری خود، اولین خط مواجهه با حوادث و بیماری بودند و به تعبیری پیش قراول و ویترین درمان محسوب می شدند.در بدو ورود ویروس کرونا، نه تنها نحوه پوشش و اطلاع رسانی رضایت بخش نبود، حتی در برخی مواقع مسئولان با دستوراتی ناشیانه و با بسنده کردن به این جمله که «مردم نترسند!!!» زدن ماسک توسط پرسنل فوریت را نوعی وحشت آفرینی تلقی می‌کردند.
ترس مردم از افراد مبتلا به کرونا به قدری بالا بود که بیمار خود را در خانه تنها نگه می‌داشتند و برای رسیدگی به بیمار خود، تکنسین های اورژانس ۱۱۵ را به آدرس بیمار می‌فرستادند.
ترس تا جایی پیش رفته بود که مردم حتی از دیدار اقوام خود از راه دور هم واهمه داشتند، اما در مقابل بالاترین انتظارات و خدمات را از اورژانس ۱۱۵ داشتند.
همه این انتظارات وقتی ناراحت کننده می شد که، وقتی میدیم که بیمار ماسک نزده و درخواست استفاده از ماسک می کردیم، ناراحت می‌شدند!!!
اینگونه رفتارها و رفتارهای خطرناک به مرور باعث شد که اکثر همکاران اورژانس ۱۱۵ به این ویروس مبتلا شوند، به گونه ای که بیشتر از ۸۰ درصد پرسنل فوریت مبتلا به کرونا شدند و چند تن نیز به درجه رفیع شهادت نائل شدند.
نیروهای فوریت با تمام ناملایماتی که از سوی مسئولین انجام میشد ، با تمام توان در کنار ارائه خدمات به بیماران کرونائی به ماموریت‌های تصادفات، حوادث و بیماریهای مزمن اعزام شدند.
کادر فوریت‌های پزشکی در این مدت ثابت کردند که رفتارهای تبعیض آمیز مسئولین و دستورات غیر کارشناسی آنان تاثیری در ارائه خدمات صادقانه شان به مردم نداشته و نخواهد داشت.
رفتارهای ایثارگرانه پرسنل فوریت‌های پزشکی در ایام اوج کرونا و فشار کاری و عصبی فراوانی که به آنها وارد میشد، بیانگر مردمی بودن آنها بود و اگر این فشار به مرور کاسته نشود، منجر به فرسودگی و ضعف پرسنل در آینده میشود، لذا درک و حل مسائل و مشکلات این پرسنل ، منجر به ایجاد پتانسیلی فعال برای آینده خواهد شد .
در آخر اینکه، آمادگی و ایجاد نشاط خدمت در نیروهای امدادی ، شاید در زمان آرامش احساس هدر رفت هزینه باشد، اما در بروز بحران‌ها، انتظارات از این پرسنل بالاست و به گونه ای هر چقدر سرمایه گذاری برای نیروها و سازمان‌های امدادی انجام پذیرد، ضامن کاهش تلفات و افزایش سرعت العمل در بحران‌ها میشود.
دغدغه های نیروهای امدادی باید بررسی و رفع شود، چون هر بی تفاوتی به پرسنل، عکس العملی بس وحشتناک خواهد داشت که شاید در کوتاه مدت بچشم نیاید، اما در دراز مدت، باعث تنش و دل زدگی پرسنل از سیستم و سازمان خود میشود.
